E òc, Chantagreu es totjorn quí, pincat sus son terme, e en debàs, cort una ribiera... mas dins la suaudor apparenta de queu decòr bucolic, quò es tota una umanitat que minja, beu, aima, se breja, trabalha quante pòt pas far autrament, viu, qué...
I encontraretz un maire que migra per sa reeleccion e son eschina, un torista un pauc perdut, un curet que a bien dau malor coma sos parofians e lo quite Bon Diu, una dròlla que tòrna au país fortuna facha, una autra que contra esperança 'chaba per se maridar, un bolengier fumelaire, un vielh que ne’n 'chaba pas de morir, una revòlta botarela, una partida de pescha bien especiala, un viatge diplomatic malaisat... E tanben l’eternau vielh garçon tot sole sus son terme dins una baralha sens fin contre lo vent, la mauchança e la neciariá umana. Tot un pitit monde que coneissetz benleu desjà e qu’espere tornaretz trobar emb plaser.
 
Los textes que seguen, coma los que se tròban dins lo prumier tòme, an començat de paréisser i a mai de quaranta ans dins un pitit bulletin publiat a Bordelha. Ventador era son nom. Darrier quela apelacion prestigiosa se 'clachava (entre autres) la volontat de familiarizar los legeires occitanofònes emb la grafia normalizada, de lur monstrar enfin lur lenga dins daus 'bilhaments dignes d’ela. Prumiers pas de l’autor dins l’escritura occitana, an las imperfeccions d’un prumier obratge, e los còps de riflard se vesen un pauc tròp, coma dins dau faus rustique...
L’autor pasmens a ren vougut chamjar dins quelas istòrias que se vòlen tanben testimònis d’un temps onte las referéncias popularas escrichas eran las istòrias lemosinas de Panazòu e los dialògues lengadocians de Catinon e Jacotin.
Las Cronicas de Vent-l’i-Bufa contan de las istorietas onte, au fons comique tradicionau, se boiran una realitat rurala e l’imaginacion de l’autor, totjorn a un piau dau fantastique...